Hoofstuk 2 Op pad na Namiië

TOERJOERNAAL       ANGOLA

FANIE EN BARBARA SCHOONEES

JULIE TOT SEPTEMBER 2013

Hoofstuk 2                 Op pad na Namibië

Donderdag, 15 Augustus 2013                     Pretoria          Na Botswana

           

Ons wekker lui 6:45.  Ons laai die laaste goedere in bakkie.  Ons ontbyt, groet Fanus.  Ons reis begin uiteindelik om 9:20.

Ons vertrek  op die Angola-toer vanaf Pretoria

Ons skaaf bietjie aan ons program om die verlore dae in te haal.  Ons gaan probeer om Makgadikgadi die aand te haal.  Ons besef egter nie die baie nedersettings wat daar langs die pad is wat mens ophou nie.

Ons gaan op die N1 deur 3 tolhekke.  By Kranskop draai ons af op die R101 want ek weet dat dit langs die tolpad loop en omtrent net so goed is.

Ek het al baie kere gesê dat die nuwe name van dorpe mens nog in hierdie vaderland van ons gaan laat verdwaal.  Ek het nie besef dat dit regtig met ons gaan gebeur nie.

Ek het nogal gedink dat ons besonder u in Potgietersrus is.  Ons doen hier inkope by ’n supermark.  Toe ons uitry, soek ons die N11, maar kry dit nie.  Ons vra naderhand in die dorp daarna.  Hulle sê dat ons met die R101 eers tot in Potgietersrus moet ry.  Ek vra toe wat hierdie dorp se naam dan is.  Dit is toe al die tyd Naboomspruit! 

Toe ons by Potgietersrus uitry, wil die dorp en die spoedbeperking net die ent kry nie.  Ons vorder net nie.  Later gaan dit darem beter en ons arriveer by Tom Burke.  Hier moet ons met diesel vul want ons is onseker oor die verkryging van kontant in Botswana.  Met ’n vorige toer kon ons nie met die Maestro-kaart hier geld trek nie.  Die diesel kos hier egter ’n astronomiese R14-29 per liter.

Ons ry die laaste 10 km na Martinsdrift en gaan deur die twee grensposte.  Ons betaal R200-00 vir die 150 pulas vir die gebruik van Botswana se paaie.  Dit was geld baie swak gespandeer want die eerste deel van die pad is vol slaggate.  Ons ry slingerend om die gate te probeer misry en ons vorder net nie.  Later gaan dit bietjie beter, maar mens moet daarop bedag bly.

Ons ry die 113 km op na Palapye.  Sowat 10 km suid van die dorp kom ons op die A1 wat van Gabarone af kom.  By Palapye (931 meter bo seespieël) draai ons wes op die roete na Serowe.

Die spoedbeperking bly 60 km/h.  Ons is al heeltemal uit die dorp en daar is geen huise meer naby die pad nie.  Nogtans word die spoedbeperking nie opgehef nie.  Ons is baie gefrustreerd hieroor en begin maar solank bietjie spoed optel.  Die ander verkeer beweeg selfs onder die 60 km/h en dit hou ons baie op.  Die son trek water en ons moet nog vêr ry.

Daar keer ’n verkeerskonstabel ons voor.  Ons het glo na bewering te vinnig gery!  Hy het egter nie ’n metings-apparaat nie en laat ons na ’n waarskuwing vry.  Net daar word die beperking juis verander na 80 km/h, waarmee ons die bulte na Serowe aflê.

By Serowe draai ons regs na die noorde en ry na die dorpie, Paje.  Ná Paje draai die pad noord-wes. 

Ongeveer 10 km buite die dorp kry ons ’n bordjie wie sê dat ons na 1 km ’n kampplek sal kry.  Ons draai toe daar deur ’n wildplaas-toegangshek in.

By die kantoor by die hek verneem ons na die kampplek.  Dit is ’n paar km van die pad af en kos ongeveer R500 vir die nag.  Ons wys dit toe vriendelik van die hand.  Teen so ’n tarief kan ons nie die toer begin nie.

Toe ons by die kantoor wegtrek, sit ons klaar vas in die sand en moet met 4x4 daar uit ploeg.

Toe ons verder ry, besef ons dat ons Makgadikgadi eers in die stik donkerte gaan haal.  Ons moet maar vir kampplek uitkyk.  Ek sien nogal oop kolle in die bos lang die pad en kyk vir die regte een uit om in te aan kamp.  Ons mis egter elke moontlikheid en die bosse begin al digter word.

Toe ons oor ’n bultjie ry, sê Barbara dat sy ’n geskikte plek gesien het.  Ons draai om en ry vir ongeveer ’n kilometer terug.  Ons is ongeveer nog 10 km voor die volgende dorp.  Die koördinaat is S21 56 501   E26 29 047.

Hier kry ons ’n rusplek langs die pad met tafeltjie en stoeltjies wat ongelukkig redelik deur vandalisme verwoes is.  Die voordeel is dat die plek langs ’n effense uitgrawing in die pad is en die plek beswaarlik sigbaar is van die pad.  Ons weerkaatsers sal in elk geval nie deur verbygaande voertuie opgemerk word nie.

Die son lê net bo die horison, toe ons begin kamp.  Ons kan dus nog in die daglig vir ons regmaak vir die nag en kos maak.

Kampplek iewers langs die pad in Botswana

Kampplek iewers langs die pad in Botswana

Ons verstom ons aan die digtheid van die bosveldbome.  Die vraag kom by ons op:  Hoe het die Dorslandtrekkers met hulle waens deur die bos gekom?  Hulle het seker maar beespaadjies gevolg, of die paadjies wat die plaaslike bewoners gebruik het.  Dit was vir seker nie altyd die rigting wat hulle wou trek nie en hulle moes meestal die plaaslike bevolking vermy.

Dit is ’n warm aand.  Ons gaan slaap teen 20:00.  Deur die nag begin ’n suidewind sterk waai en dit word koud.

Vrydag, 16 Augustus 2013               Iewers langs pad in Botswana -       Na Gweta

Ons word eers teen 6:30 wakker.  Die son kom om 6:45 op agter wolk-riwwe wat deur ’n koue front oor die hele hemelruim strek.  Die kleur die wolke pragtig rooi.  Ons geniet hierdie belewenis om hier in die oop natuur in die wildernis van Botswana so die dag tegemoet te gaan.

Ons geniet ontbyt en vertrek so teen 9:00.  My voetbrug pyn vanmôre en Barbara bestuur.

By die dorp, Letlhakane (960 meter bo seespieël) draai ons noord.  Sowat 10 km verder ry ons oor die hoofweg na Francistown.  Ons volhard noord en kom by die dorpie, Mmatshumo.  Hier eindig die teerpad.  Eintlik is dit die pad wat hier eindig want van hier moet mens net die mees duidelike, of te wel, die onbeduidende spore in die bos soek.  Ek neem dus die bestuurswerk oor.

Ons kom by ’n plek waar ons ’n rantjie afgaan.  Die pad is onnoemlik sleg.  Van hier kry ons uitsig oor die Makgadigadi-Panne war voor ons uitstrek.

Ons bereik die Makgadikgadi-Pan

Ons ry vêr langs die pan en later in die pan.  Die pad in die pan is baie beter as dié langs die pan.

Ons verwag dat ons iewers na die Kubu-Eiland oos moet draai, maar ons kry nie so ’n afdraai nie.  Ons het die GPS se koördinaat op die eiland gestel en Griet, die GPS se spraakstem, bly gelukkig oor ons reis en sê nie ’n woord nie.

By ’n hek waar die migrasie van diere beheer word, kom ’n man van ’n huisie af aangestap.  Hy maak vir ons die hek oop.  Van hier draai die pad self oos.

Ons ry weer deur die pan en die Kubu-Eiland verskyn op die horison.  Dit is lekker om ons bestemming wat ons die vorige dag al wou bereik, te sien nader kom.

Kubu-Eiland in die Makgadikgadi-Pan

Barbara stap die laaste ent na  Kubu-eiland

Kremetartboom op Kubu-eiland

Ons hou stil reg voor die reuse kremetartboom wat die eiland beroemd maak.  Die hoogte van die pan hier is 910 meter.  Die geskiedenis van die eiland word op die bord uitgestippel.

Ons eet hier ons padkos.  Die aangeduide kampplek hier het slegs ’n toilet wat in duie gestort het en verder is die ergste klippe darem uit die pad gerol.

My voet is so seer dat ek nie kan loop nie.  Barbara stap alleen die eiland uit en kry murasies waarvoor die eiland ook bekend is.  Aan die ander kant strek die pan weer tot by die horison.  Ek mis ongelukkig hierdie ervaring.

Murasies op Kubu-eiland

Ons ry langs die eiland noordwaarts en kry toe inderdaad ’n paar kampeerders.  Hier is ook ’n huis van ’n opsigter.

Ons ry verder noord-wes met die spore deur die pan.  Soms ry ons deur die bos en dan weer deur die pan.  Soms vurk die pad en ons moet maar kies en hoop dat ons reg is.  Meestal kom die spore weer bymekaar uit.

Ons kom weer by ’n diere-beheerpunt.  Die man wat van ’n huisie af aangestap kom, wys vir ons dat ons langs die grensdraad wes moet ry om na Gweta te gaan.  Die pad is baie hobbelrig deur die sand en ons vorder stadig.

Ons ry vêr langs die draad totdat die spore weer in die pan noord-wes draai.  Ons volhard lank op hierdie spore.  In die pan kan ons voluit enige spoed ry.  Ons hou maar so by die 110 km/h.

Ons gaan later weer oor ’n gras-eiland.  Ons hou op ’n paar plekke stil en neem ’n paar foto’s.

Lugspieëlings in die Makgadikgadi-Pan

Lugspieëlings in die Makgadikgadi-Pan

Lugspieëlings in die Makgadikgadi-Pan

Uiteindelik gaan die spore uit die pan en ons nader ’n paar plaashuise waar die plaaslike bewoners hul huis met pale teen olifante beskerm.  Ons volg maar die duidelikste spore tussen die huisies deur en dié lei ons terug in die pad.  Ons is doodgelukkig hiermee want die pad in die pan is beter as dié daarbuite.  Dié spore lei ons omtrent na die middel van die pad en daar draai dit in ’n sirkel om.  Daar is ’n braaiplek en ’n verwaarloosde toilet wat windskeef staan.

Ons oorweeg en eenvoudig noord vêrder in die pan te ry want iewers moet dit by die hoofpad tussen Nata en Gweta uitkom.  Hierdie teerpad loop deur ’n deel van die pan.

Ons handleiding waarsku egter dat mens nie alleen en sonder spore deur die pan moet probeer ry nie.  Ons draai dus om en ry terug na die plaashuisies.

Tipiese plaashuis met olifantwering

Hier kry ons ’n swart vrou wat binne haar veiligheidsheining werk.  Die taal is maar ’n probleem en ek vra net na “Gweta”.  Sy beduie in ’n noord-westelike rigting.

Ons volg spore in daardie rigting en kom later by ’n ander soortgelyke plaashuis aan.  Hier kry ons weer ’n swart vrou aan die werk buite haar huis, maar binne die olifantwering.  Op my vraag na “Gweta”, wys sy so tussen die hoederhok en die beeskraal deur.

Daar is geen spore nie, maar ons ry daar deur.  Aan die ander kant begin die bos.  Daar is egter ’n opening in die bos wat groot genoeg vir die bakkie is en ons ry daar in.  Daar is geen spore van ’n ander voertuig nie, maar ons ry in die sand aan deur die bos.  Soms groei die bos bietjie wild in die pad in en dit krap die bakkie.  Daar is egter nie nou tyd om die pad oop te snoei nie.

Ná enkele kilometer sluit daar spore van die regterkant af by ons “pad” aan en toe is daar darem ’n spoor om te volg.  Nog later sluit sulke spore van die linkerkant af aan.  Toe vlam die hoop op dat ons tog pad is na die dorp toe. 

Die GPS wys net dat ons op pad na nêrens is.  Ek stel die GPS toe dat dit ’n wyer hoek wys.  Op die bokant van die skermpie verskyn die hoofpad van Nata na Gweta; die A3.  Op die skerm is daar so ’n klein horinkie aan die hoofweg.  Ons ry teen ’n hoek van ongeveer 90 grade daarheen.  Ons rigting is reg in die rigting van die horinkie.  Die GPS werk nou teen so ’n groot hoek dat ons geen vordering op die skerm kan waarneem in weerwil van die kilometers wat ons aflê.

Op hierdie eensame stofpaadjie tref ons toe skielik die spitstydverkeer na Gweta. 

“Spitsverkeer” op pad na Gweta

Dit gee ons nie veel hoop nie, want volgens die GPS maak ons geen vordering nie.  Ons moet maar net aanhou en aanhou op die spore deur die bos.

Uiteindelik kan ek op die GPS-skerm weer in zoom.  Dit maak die horinkie langs die hoofweg al groter.

Nogeens uiteindelik kom ons ná ongeveer 40 kilometer by die horinkie aan.  Dit is die pad na Gweta en ons bereik die dorpie.

Die dorpie, Gweta

Ons wil nie tyd mors nie en draai dadelik na die hoofpad, die A3, om Maun nog die aand te haal.  By die hoofpad hou ek stil om eers die bande te pomp ná die sandpad.  Daar besef ons dat die son binne ’n halfuur gaan sak en ons het nog bykans 2 ure om na Maun te ry.  Ons draai dus net daar om en gaan soek blyplek in Gweta.

In die dorp kry ons teen 17:3 die lodge.  Dit lyk maar baie industrieel, maar ons gaan na die kantoor.  Die plek behoort aan ’n Duitser.  Hy sê dat hy hier bly omdat hy vlug vir die rumoerige lewe van Duitsland en die vredevolle lewe van Afrika geniet.  Ons betaal 240 Pulas met kredietkaart want ons het nie kontant nie.  Hy wys ons die ablusie wat baie skoon en netjies is.  Dit word deur die bewoners in die rondawels en die kampeerders gebruik.  Ons kan enige plek hier kamp, hoewel ons nie eintlik kampplek kan sien  nie.  Hier is darem ’n hele ry tente wat blykbaar deur konstruksiewerkers gebruik word.

Gweta-Lodge

Hier staan ook ’n “Overlander”-vragmotor en ’n paar bakkies wat vir wildbesigtiging gebruik word.  Die Duitser se besigheid is eintlik om sy gaste op ritte in die Makgadikgadi-Panne in te neem.  Toe ons vir hom sê dat ons maar gesukkel het om hier uit te kom, toe sê hy dat dit maar “tricky”-besigheid is!

Ons trek die bakkie agteruit in ’n bos in naby een van die rondawels.  Dit bied vir ons darem bietjie privaatheid.

Ons kampplek by Gweta-Lodge

Ons kampplek by Gweta-Lodge

Ons is nou 544 km van Tom Burke af en kamp op 926 meter.  Dit is dus 16 meter hoër as die panne.  Ek stel baie belang in hierdie hoogtes want ek wil vasstel vanwaar die water in die pan kom.

Voor ete drink ek ’n pil vir my seer voet.  Ek kan dit eers saans drink want dit maak mens aan die slaap.

Ons eet en gaan stort en gaan slaap weer teen 20:00.

Saterdag, 17 Augustus 2013             Gweta             Na Drotski-kamp

Ons word net voor wakker.  Ons het dus na ’n vermoënde dag bykans 11 ure lank geslaap!  My voet voel heelwat beter.

Ons vertrek net na 9:00.  Ons ry so vinnig as wat die pad en spoedbeperking dit toelaat.  Ons het ’n lang skof vir die dag om die tyd wat ons met die visums verloor het deels in te haal.

Ons ry ook deur ’n natuurpark en daar is die spoedbeperking 80 km/h.  Daarna ry ons weer 125 km/h.

In Maun stop ons by ’n vulstasie om die voorruit skoon te maak.  Die ruitwasser is egter in so ’n toestand dat ek maar eerder die bakkie sy ruitveër gebruik om af te rond.

Ons is nou 750 km van Tom Burke af en is op hoogte 938 meter op die brug.  Dit is dan ’n paar meter hoër as die hoogte van die onderste punt van die Okavango-delta.  Dit is dus duidelik dat die oorloop water van die Delta deur die Nhabe-rivier na die Makgadikgadi-Panne toe loop.  Toe ons oor die brug van hierdie rivier ry, loop daar ’n sterk stroom water onderdeur die brug.

Ons ry deur die kleiner strate van Maun om die middedorp te vermy, om so gou moontlik weer op die oop pad te kan kom.

Ons ry vêrder op die A3-roete.  Sowat 10 km voor Sehitwe, stop ons by die brug oor die rivier.  Dit is die ander groot rivier wat aan die onderpunt van die Delta uitloop wanneer daar oortollige water is.  Hierdie rivier loop ook lekker sterk.  Ons hou langs die rivier stil vir middagete.

Die oorloop van die Okavango-Delta loop af na die Ngami-Meer

By die dorp, Sehitwe, draai ons links in en ry deur die dorp op soek na die Ngami-meer.  Ons kry dit met ’n eenvoudige paadjie wat deur die vissermanne gebruik word.  Die pad loop met ’n opvulling in die eer in waar die bote dan vasmeer.

Ngami-Meer

Ngami-Meer

Dit val ons op dat die doringbome wat in die water staan, morsdood is.  Ons kan net aflei dat hier nie altyd so oorvloedig water is soos tans nie.  Moontlik is hier vir seisoene lank geen water nie.

Die Ngami-Meer is vir ons as Dorslandtrekker-belangstellende belangrik omdat die meer soveel wonderlik uitkoms vir die Trekkers gegee het.  Dit was vir hulle lewensreddend en verkwikkend.  Hulle het so lank as moontlik hier gebly.  Toe hulle verder moes trek was daar verdeeldheid oor die roete.  ’n deel het besluit om in die rigting van Gobabis na Rietfontein te trek, waar hulle afgespreek het om mekaar weer te ontmoet.  Die ander deel wou nie die veiligheid van die water van die Okavango verlaat nie.  Hulle het dus langs die westekant van die Delta opgetrek.  Hierdie het roete was vir hulle redelik noodlottig want die muskiete het hulle omtrent opgevreet en die meerderheid van die trekkers het aan Malaria gesterf.

Vanaf Sehitwe ry ons noordwes aan die westekant van die Okavango-Delta.  Ons het nie vêr gery nie, of ons kry die diere-beheer-hek.  Ons het ons vleis-voorraad so gereël dat ons veilig hier sal kan deurkom.  Blykbaar het die middaguur die personeel so aangetas, dat hulle vir ons net gewuif het dat ons maar kan deurry.

Nou lê daar ’n lang pad voor.  Ons dink voortdurend aan die arme Dorslandtrekkers vir wie hierdie roete ’n doods-akker was.  Die roete het ’n streep van grafte agtergelaat.

By die dorp, Nokaneng sien ons die sandpad waarmee ons in 2009 van Tsumkwe en Dorus-grenspos gekom het.  Nou ry ons in ’n deel van Botswana waar ons nog nie voorheen was nie.

Vêrder op die pad kry ons ’n bek-en-klou-seer-beheerpunt.  Ons moet met ons skoen op nat sak trap.  Die bakkie se wiele word aan die buitekant gesluit.  Ons wonder altyd of hulle reken die kieme kan nie ook aan die binnekant van die bande klou nie!  Voorheen het hulle ons ook die los skoene op die voertuig laat uitpak en die sole ook in die dipstof gedruk.

Toe ons deur ’n klein dorpie ry, gehoorsaam ons soos gewoonlik die spoedbeperking.  Aan die einde van die dorp is daar blykbaar padwerke.  Op die Saterdagmiddag is daar egter geen sprake van werkers nie.  Hier is die spoedbeperking 30 km/h.  Ek dag toe nogal dit is laf, maar merk toe ook onder ’n boom die silhouette van ’n verkeerskonstabel agter ’n kamera. Ek ry toe die hele ent teen ongeveer 25 km/h.  Toe ek naby die verkeersbeampte kom, spring hy van sy stoel af ek kom staan in die pad.  Ek nader hom toe so stadig dat hy nie eens sy hand uitsteek om my te stop nie.  Ek groet hom en ry verby.  Toe kom sy bevel om te stop.  Hy kom na my aangestap.  Ek groet hom vriendelik en vra of ek te vinnig gery het.  Ek ry dan 25 km/h.  Hy ignoreer my humorsin envra my rybewys.  Dit vind hy in orde en laat ons verder ry.

Die GPS os gestel op die koördinaat van die Drodtski-kamp.  As dit nie daar voor was nie, het ons loshande daar verbygery.  Die bordjie vir die lodge is teen die draad weg van die pad en ons sou dit nie gesien het nie.

Ons ry met die pad in na die kampkantoor waar daar ook ’n kroeg is met ’n wonderlike uitsig oor die Okavango-rivier.   Die beampte is ’n blanke man, Piet.  Hy gee ons kampplek nommers 6 en 7.  Ons kan kies en hom later laat weet.  Op ons navraag sê hy dat daar op Sondae by die krokodil-plaas langsaan om 11:00 ’n diens gehou word.  Ons bespreek ook ’n boot om ons die volgende oggend om 9:00 vir ’n uur op die rivier uit te neem.

Ons kry ons kampplek en neem nommer 7.  Die ablusie is goed maar ’n hele ent aan ons kampplek af.  Ek en Barbara het elk ’n keer in die bos in die donker verdwaal!  Gelukkig is hier nie bere soos in die VSA nie!

Slaan kamp op by Drotsky-kamp

Ons is nou 1148 km van Tom Burke af.  Die hoogte is 1148 meter.

Die vergelyking in hoogte bo seespieël is vir my baie interessant:

Hoogte van Makgadigadi       910 meter

Hoogte by Gweta                   926 meter

Hoogte van Delta by Maun    938 meter

Hoogte by Drodski                 968 meter

Die Okavango val dus 30 meter oor die afstand van ongeveer 300 km.  Dit is 3 meter elke 10 kilometer;       en 300 mm elke 1 kilometer;     0.3 mm elke meter gemiddeld.

Kaart van Okavango-Delta

Sondag, 18 Augustus 2013               Drotski-kamp

Ons staan een 7:00 op.  Ons is gewaarsku oor die ape wat baie skelm steel.

Kampplek by Drodtski-Kamp

Met ontbyt steel ’n aap ons paplepel en gaan lek dit bo in die boom af.  ons verjaag en verskree hom.  Hy hardloop met die lepel deur die bome en gaan uiteindelik af in die moeras.  Daar sit hy  nog en lek.  Ek kruip in die bosse in en gaan haal die lepel waar hy dit op die kant van die moeras teen die riete los.  Ek moes omtrent in die modder trap om die lepel te kry.

Fanie red paplepel uit die moeras

Na ontbyt stap ons na die lapa waar ons die boot moet kry.  Hulle sê ons betaal eers wanneer ons ons rekening vereffen  Dan bereken hulle die hoeveelheid brandstof wat gebruik is.

Bootvaart op Okavango-rivier begin

Ons vaar eers stadig teen die kant van die rivier om die voëls te bespied.  Die skipper vertel ons baie van die voëls. 

Voëlkyk

Bootvaart op Okavango-rivier

Ons kom by ’n groot boom waar ’n visarend op ’n stak naby die water sit.  Ons vaar nader om dit te afneem.  Skielik duik die arend in die water en kom met ’n yslike vis in die kloue uit die water.  Die arend vlieg tot hoog in ’n boom bokant ons.  Ek zoom vinnig daarop in en neem die foto, maar op daardie oomblik laat val hy die vis en dit plons in die water hier naby ons.  Die vis het nog probeer swem maar draai toe sommer pens na bo.  Ons hoop toe die arend kom dit weer haal, maar die vis dryf toe onder boomtakke in.

Visarend verloor sy prooi hoog in die takke

Ons vaar verder die rivier op teen bietjie hoër spoed.  Toe die rivier lekker breed voor ons uitstrek, draai ons om.  Toe ons terug is, het ons reeds 100 minute gevaar.

Bootvaart op Okavango-rivier

Bootvaart op Okavango-rivier

Ons skipper op Okavango-rivier

Terug by die kantoor, staan ons van lapa en kyk uit oor die rivier en die moeras.  Daar sien ons ’n yslike groot krokodil langs die rivier lê.  Dit is maar sowat 300 meter van ons kampplek af.  As ek van hierdie krokodil geweet het, het ek die oggend die paplepel afgeskryf en nie in die moeras afgegaan het nie.

Krokodil by die lodge

Ons ry na die krokodil-plaas net ’n paar kilometer suid van Drodtski.  Ons stap na die kantoor en kry ’n klompie mense in ’n soort van ’n amfiteater.  ’n Man lei ’n Bybelstudie uit 1 Johannes 5 in Engels, en daar is ongeveer 11 grootmense  en 5 kinders in die gehoor.  Almal is redelik jongmense en een ouer man.

Ons gaan sit ewe beskeie agter.  ’n Dame kom na ons en vra in Afrikaans of ons na die krokodille kom kyk het.  Toe ons sê dat ons vir die diens gekom het, stop die diens net daar en ons ontmoet eers al die mense. 

Lugfoto van Krokodil-plaas met Drodtski-Kamp links bo tussen bosse.

Die prediker se naam is Tim  < tlbeckendorf@lbt.org >.  Hy is ’n sendeling wat die Bybel in die taal van ’n plaaslike bevolking in die Caprivi vertaal.  Hy moes eers die taal aanleer en dit toe op skrif stel.  Dit is die soort Wickliffe-metode.  Hy en sy vrou en 2 kinders is daar.

Tim Beckendorf met sy gesin

Na die byeenkoms word ons genooi vir koeke en tee.  Ons gesels lekker met die meeste van hulle.  Eben en Phia le Roux  <ebenezerleroux@gmail.com>   Hul ma is Willemien le Roux.  Sommige van hulle werk onder die plaaslike bevolking in opheffingswerk:  Kultuur en landbou.

Tim gee vir my raad oor verblyf vêrder in die Caprivi.

Ons ry terug en neem eers ’n paar foto’s van die ingang na die krokodilplaas.

Fanie by ingang na Krokodilplaas

Met laat-middag gaan stap ons weer in die tuine van die lodge.

Kroeg en uitkykpunt by Drotski-Lodge

Son sak by uitkykpunt by Drotski-Lodge

Maandag, 19 Augustus 2013                        Drotski-kamp            Na Mobala

Os is teen 7:00 op.  Ons ontbyt, pak en vertrek.  My voet is nou omtrent normaal.

Ons ry eers na die Drotski-Lodge om ons rekening te vereffen.  Dit val ons op dat ons netsowel kon gery het, sonder om te betaal.

Drotski-Lodge se hoofgebou

Ons stap in die lodge wat ’n indrukwekkende gebou is met hoë uitsig oor die grasperk voor die gebou en die rivier.  Ons ontmoet die Drotski-egpaar.  Ek vra of mense nie wegry sonder om te betaal nie.  Hy sê dat dit net een keer gebeur het.

Ons betaal Pula 795 met kredietkaart vir die kampplek en wat die bootrit en petrolverbruik insluit.

Ons ry na die grenspos.  Daar ontmoet ons ’n groep mense wat hemde dra waarop die Dorsland-Fees uitgebeeld word.  Hulle het die hemde op eie inisiatief laat maak.  Hulle is in twee voertuie en bestaan uit ’n ma en haar dogter, ’n man en sy drie dogters en ’n vriend en sy vrou.

Ons gesels lekker met hulle in die rye.  Hulle het in een skof regdeur vanaf Pretoria tot hier in 27 ure gery.  Hulle het saans hier aangekom en sommer by ’n paadjie ingetrek en vir die nag gekamp.  Die volgende oggend kom die vrou van die eienaar hulle tegemoet.  Sy is toe so hartlik en nooi hulle na haar huis.  Hier het hulle toe nog ’n dag oorgestaan.

Ons kom darem redelik maklik deur die 2 grensposte  Ons betaal N$220 om die Namibiese paaie te gebruik.  Toe ons verder ry is dit ’n baie slegte grondpad vêrder.  Is dit waarvoor ons so pas betaal het?

Ná ongeveer 19 km draai ons op Tim se aanbeveling regs in ’n tweespoorpaadjie na die Ngepi-lodge.  Ons ry ongeveer 5 km met die pad en kom by ’n baie mooi lodge met kroeg langs die Okavango-rivier.  Ons verwyl tyd daar en ry terug na die grootpad.

Drodtski-Lodge se tuin

Ons ry Namibië binne

Okavango-rivier by Ngepi-Lodge

Ngepi-Lodge

By Bagani, draai ons regs en ry oor die moderne brug oor die Okavango.  Ons hier is ’n polisie-beheerpunt en ons doen navraag oor hoe om na die Popa-waterval te ry.

Moderne brug oor die Okavango-rivier

Ons ry vir ongeveer 5 km langs die tronk en dié se tuine aan die rivier se kant met ’n grondpaadjie.  Die pad draai links om die tronk se gronde en ons kom by ’n kampplek.   Hier moet ons R20 elk betaal (RSA-geld) om die  waterval te gaan sien.  Ons laat ons bakkie hier en stap deur die bos na die waterval.  Dit is baie warm en ons is lus vir swem, maar nie saam met die krokodille nie.

Die waterval val oor 2 trappe skuins na die onderste vlak van die rivier.  Ek skat die val sowat 3 meter.

Popa-Waterval in die Okavango-rivier

Ons ry terug na Bagani.  Dit is nie veel van ’n plek nie.  Die enigste noemenswaardige gebou is die vulstasie wat tans herbou word.  Ek het nog gehoop om hier geld te trek maar hier is geen hoop nie.  Ek plaas toe maar my hoop op Divudu wat ek op die kaart sien. 

Ons volg toe die teerpad hier vanaf Bagani, ek kry niks te sien van Divudu nie.

Ons kyk nou uit die bordjie na na River Dance wat Tim vir ons aanbeveel het.  Ons sien wel ’n bordjie na die dorp, Andara. maar draai nie met die grondpad daarheen af nie.

Ongeveer 9 km verder kry ons die pad na River Dance.  Ons ry ongeveer 2 km in die rigting van die river en kry daardie ou pad na Rundu wat nog ’n grondpad is.  Ons lei toe af dat Divudu en Andara langs hierdie ou pad geleë is en dat dit die rede is waarom ons die “beskawing” hier in die Caprivi misloop.

Ons ry ongeveer 2 km wes op die grondpad parallel met die rivier en draai in na River Dance.  Dit is ’n baie mooi lodge met kampplek, maar dit is baie duur.  Hulle is ook vol bespreek en ons kan nie daar kamp nie.  Hulle beveel ons na die volgende kampterrein aan.

Ns. ry dus nog 2 km verder wes en kry Mobala Lodge.  Hier kry ons wel plek en teen ’n baie laer tarief.  Ons kamp by staanplek nommer 3 @N$180-00.  Hulle het nie telefoon-kontak met iets nie en kan nie ’n kredietkaart neem nie.  Genadiglik kan ek en Barbara so R180 tussen ons uitkrap.

Die kampplek is bietjie skuins en ek moet met die agterwiel op 2 klippe parkeer om ons slaapplek in die bakkie darem naastenby waterpas te kry.  Ek trek die bakkie sodat die lapa se plaveisel as trappie in die bakkie kan gebruik.

Kampplek by Mobala Lodge

Kampplek by Mobala Lodge

Kampplek by Mobala Lodge

Ons trek ons swemklere aan en gaan na die swembad langs die rivier, maar die water is so koud dat ons nie vêrder as tot by ons knieë in die water kom nie.  Ons poseer darem vir ’n foto.

Swemplek by Mobala Lodge

Daar arriveer ook nog ander kampers.  Een groep het 3 voertuie met sleepwaens.  Hulle is ’n kerklik groep van Walvisbaai, wat uitreik- en opheffings-werk onder die plaaslike bevolking doen.  Op een sleepwa is 12 groot bokse met geskenk-pakkies in.  Die pakkies is geskenk uit die buiteland.

Kerk-groep van Walvisbaai met pakkies vir uitreik

Ons stap ook langs die rivier.  Die rivier split hier in 3 om 2 lang eilande in die middel te vorm.

’n Delta van die Okavango-rivier by Mobala Lodge

Ons kamp op hoogte 1024 meter en is nou 1275 km van Tom Burke af.

Dinsdag, 20 Augustus 2013              Mobala           Na Sachenheim

Ons is voor 7:00 op met die mooi sonsopkoms oor die Okovango-rivier.  Wat ’n voorreg!

Ons vertrek net na 9:00 weswaarts na Rundu.  Die teerpad loop baie reguit en maak net na elke 10 tot 20 km ’n klein knakkie.  Ons veronderstel dit is ’n pad wat in die oorlogtyd deur die RSA gebou is.

Rundu is ’n groot, uitgestrekte dorp wat langs die Okavango lê.  Ons het egter nie tyd om na die rivier af te ry nie.  Ons het darem genoeg daarvan gesien.

Ons vul hier  met brandstof op die Garage-kaart en gaan trek ook geld by ’n OTM by ’n nabygeleë gebou.  Ons koop ook bietjie vrugte by die straatmark voor die vulstasie.

Op pad na Rundu

Rundu se straatmark

Rundu

Rundu

Barbara bestuur van hier.  Ons verby verskeie skole.  Telkens is daar ernstige spoedbeperkings hoewel die skole tans vir die vakansie gesluit is.  Die spoedbeperking word lank voor die tyd met 11 km/h aangekondig en dan na nog 300 meter word dit 80 km/h.  Dan is daar weer ’n aanmaning en dan heelwat later kom die skool eers.  Dan moet mens dieselfde afstand weer verby die skool wees voordat jy kan spoed optel.  Dan is dit al amper weer tyd vir die volgende skool! 

Dan lê die lang pad na Grootfontein voor.  Ons stop voor Grootfontein om bene te rek en ek bestuur weer van hier.

Ons wou graag by die Boesman-sending in Grootfontein aangaan, maar deur ons korrespondensie het ons vasgestel dat hier oor die naweek geen personeel sal wees.

Ons koop kruideniers-voorraad, en groente en vrugte en die vorige dag se Rapport by die supermark.  Oorkant die straat koop ons ook ’n Namibiese simkaart vir Barbara se selfoon.

Die hoogte in Grootfontein is 1470 meter en ons is 261 km van Rundu.

Ons ry oor die rante (1500 meter)en verby Tsumeb op hoogte 1306 meter.  By die Otjikoto-meer (1207 meter) hou ons net stil en kyk sommerso van die motor af na die wonderlike gat in die aarde.  Met ’n vorige besoek het ons dit deeglik gesien en afgeneem.

Ons haas ons om by ons kampplek te kom.  Net 2 km noord van die ingang na die Etosha-wildtuin by Namutoni draai ons regs in na die lodge waar ons in 2009 ook gekamp het:  Sachenheim (1125 meter).  Op die hek staan die woorde:  “Wir kommen als Fremden und gehen als Freunde.”

Kamp by Sachenheim

Ons betaal N$220-00 en kamp lekker, en maak vriende met ander kampers wat almal Europese buitelanders is.  Twee egpare van Duitsland; een toer met hul groot seun;  en ’n ander egpaar is van Switserland en kamp met hul twee groot dogters.

In die volmaan braai ons wors wat ons in Grootfontein gekoop het.

Woensdag, 21 Augustus 2013                      Sachenheim                Na Ondangwa

Ons is voor 7:00 wakker en op.

Ons groet ons Duitssprekende bure met die woorde wat op die toegangshek staan:  “Wir kommen als Fremden und gehen als Freunde.”

Ons vertrek teen 9:15 en ry na die toegangshek na Etosha by Namutoni (1100 meter).  Ons betaal N$130 as dagbesoekers.

Ingang na Etosha by Namutoni

Ons ry eers die roetes suid van Namutoni.  Dit is geweldig droog en baie stowwerig.

Hierna ry ons na die ou historiese fort, Namutoni.  Ons stap deur die museum ’n ander besienswaardighede.

Namutoni

In die museum is ’n vrou met haar seuntjie wat baie vreemde aksent praat.  Tot my verbasing hoor ek dat sy Afrikaans praat.  Ek vra haar toe daarna en sy sê dat sy vir 4 jare lank in die VSA gebly het en terug is in Johannesburg.

Van hier ry ons op ’n paar roetes weswaarts.  Ons sien ’n paar  mooi diere en keer na Namutoni terug.  Ons het so 34 km afgelê.

Etosha

Etosha

Nou ry ons noordwaarts.  Net ’n paar 100 meter Noord van die fort is daar bordjies wat aanwys:  “Grave”.  Later hoor ons toe dat die ook Dorsland-grafte is.  Ons is toe jammer dat ons nie tog maar daarna gaan kyk het nie.

Ons ry aan die noordekant uit die wildtuin by Nehale-gate uit, 44 km noord van Namutoni.   Later sluit ons weer by die teerpad aan.  Hier is ’n indrukwekkende groot boerdery.  Hier sien ons een van die baie groot miershope.

Miershoop-klim

Ons ry nou op die teerpad na Ondangwa.  Hierdie is seker die langste stuk reguit teerpad wat ek nog gery het.  Dit is vir 65 km naald-reguit.  Dan maak dit ’n klein knakkie en loop dan weer vir 21 km reguit totdat dit sonder ’n kinkel in die hoofstraat van Ondangwa inloop.

By al die baie dorpies is daar spoedbeperking.  Een swart Mercedus wat voor ons afgetrek en beboet.

By ’n ander polisie-padblokkade moet ons lank wag.  Een motor wat blykbaar ’n VIP is, ry net links op die grond langs die pad by ons verby, waai vir die polisie en ry aan.

Ons het in 2009 by ’n lodge by die watergat in Ondangwa gekamp.  Ek het gehoop om dit weer te opspoor maar tevergeefs.  Ons stel die GPS by ’n haarsalon waar ons krag vir die rekenaar koop, op die koördinaat, maar die GPS mislei ons.  Ons gee moed op en besluit om na Ruacana te ry.  In die middel van die dorp sien ons toe ’n kamp-bordjie.  Ons ry daar in ek kry die Fantasia Gastehuis waar die vrou sê dat ons maar kan kamp as ons ’n plek kan kry.  Sy vra ons geen geld nie maar ons kan van haar kroeg en eetsalon gebruik maak.

Ons slaan kamp op en gaan stort voor die kontrakwerkers wat daar kamp, opdaag.  Hulle kamp in 7 tente en ’n karavaan aan die ander kant van die gebou.

Fantasia Gastehuis in Ondangwa

Ons ontmoet 3 manne wat saam met ons daar opdaag en die laaste kamer neem.  Ons maak lekker vriende met hulle.  Die een is Louis van den Berg, vroeër predikant van die Ned. Hervormde Kerk in Grimbeekpark, Potchefstroom.  Hy is uit sy vrou en uit die bediening, maar wil graag weer terugkeer, al is dit sonder vergoeding.  Hy is juis op ’n ekskursie in besigheid wat dit vir hom moontlik moet maak.

Louis ken vir Shai se broer, Nico, en wil graag weer met hom kontak maak.  Hy ken ook vir Shai toe hy in die oorlogtyd in Rundu kapelaan was.

Louis ry saam met 2 manne.  Die een is Francois, ’n diamanthandelaar wat besig is om ’n konsessie in Angola te koop.

Ons sit op die stoep en bestel Margareta-pizzas.  Dit word weer van die dorp af bestel en ons ag amper ’n uur daarvoor.  Ons sit aan tafel en dagboek skryf.

Ons gesels ook met die 3 manskap.  Barbara noem hulle die 3 musketeers.  Hulle sê solank dit net nie die 3 Stooges is nie!

By die ablusies gebruik die kontrakwerkers die mans- en dames-geriewe.  Barbara maak by hulle daarteen beswaar.  Een ou sê vir haar:  “Sommige ouens is maar so!”

Die 3 musketeers bied toe aan dat ons maar hul badkamer en toilet kan gebruik, wat vir ons ’n groot uitkoms was.

Ons stel nou maar ons horlosies ’n uur vroeër om by die Namibiese tyd aan te pas.  Ons RSA-horlosie het ons tot hiertoe te veel rondgegooi.  Ons moet 8:00 môre vir ontbyt aanmeld.

Ons gaan slaap teen 21:00 Namibiese tyd.

Donderdag, 22 Augustus 2013                     Ondangwa     Na Okapupa

Ons geniet ’n heerlike Engelse ontbyt op die stoep @N$35 elk.  Ons ontmoet ook die vrou se man met die baard.  Nooit gedink ons gaan hom later op die toer weer raakloop nie.

Ons vereffen ons rekening van N$160 vir die aand en oggende etes.

Ons ry vêrder op die B1 noord-wes.  Ons is nou in die vloedvlaktes waar die oorloop van die Kunene-rivier in Angola breed oor die vlaktes stoot en dan uiteindelik in die Etosha-Pan inloop.  Die hoogte bo seespieël bly dus konstant op 1112 meter.

Hier is baie motors op die pad en baie spoedbeperkings.  Ons vorder maar stadig.

By Oshakati ry ons by ’n groot nuwe Mall verby en besluit om in te draai. 

Oshakati-Mall

Oshakati-Mall

Oshakati-Mall

Die mall is splinternuut en omtrent net die helfte van die lokale is betrek.

Ons gaan eerste na die Pick ’n Pay want dit is moontlik ons laaste kans vir voorrade vir Angola.  Kos en alles daar is glo baie duur, behalwe brandstof.

Barbara loop ook deur ander winkels en ek verstom my aan die luukse en modieuse kleredrag van die plaaslike swart mense.   Selfs ook die motors waarmee hulle daar aankom, is net verstommend.  Die meeste van hulle kom ok net om te kom geld trek.  Dit gaan beslis goed in hierdie deel van Namibië.  Ek sien omtrent geen ander wit mense nie

Ons ry verder deur Oshakati.  Dit is ’n baie groot plek en die verkeer beweeg omtrent net.  Buite die dorp gaan dit onmiddellik beter, maar die spoedbeperkings by al die dorpies en skole is uiters frustrerend.  Dit is ’n enorme afstand van die eerste waarskuwing om stadig te ry totdat jy verby die skool is en weer 120 km/h kan ry.

By een dorpie is daar padwerke net ’n Ry/Stop.  Ons stop by die beampte.  Daar kom motors van vooraf, maar baie draai af voordat hulle by ons kom.  Hy gee toe vir ons die Ry-sein.  Ons het net ’n paar 100 meter op die enkel-regter baan gevorder, of daar kom weer moors van vooraf.  Ons draai toe maar oor die pad links en ry op die grond langs die pad.  Daar is toe etlike ander voertuie wat dieselfde doen.  Die verkeer in die eenrigting-baan hou ook nooit op nie.  Na omtrent 2 kilometers kom ons by die einde van die Ry/Stop.  Die beampte daar is net so verward en glad nie in beheer nie.  Hulle het van Ry/Sop gehoor maar dit werk duidelik nie hier nie.

Net buite Oshakati is daar ’n kanaal aan die suidekant van die pad.  Oos van Oshakati was daar ook ’n waterkanaal maar dit was nie met sement uitgevoer nie.  Die hoogte klim van Oshakati van 1112 tot 1118 meter.  Die waterloop dus van wes na oos.  Daar is heelwat landbou-bedrywighede langs die kanaal en mens kan sien dit is ’n lewensaar.

Hierdie kanaal loop ongeveer 120 km langs die pad en dan kom dit naby die dorpie, Outapi, onderdeur die pad van die Calueque-dam.  Van hier is dit nog ’n ent na die dorpie, Ruacana.  Ons het alles wat ons nodig het en ry verby.  Net hierna sak die pad in hoogte vanaf  tot  meter.

Ons hou stil by die Hippo Camp langs die Kunene net onderkant die Hydro-stasie.  Ons maak hier ons middagete by die plek waar ons in 2009 gekamp het.  Hier is nou ’n draad gespan om die mens van die krokodille te skei.

Hippo Camp langs die Kunene-rivier

Hippo Camp langs die Kunene-rivier

Laaste skof langs die Kunene-rivier na die Okapupa-Kampterrein vir die Dorsland-fees.

Ons vat die pad vêrder.  Dit is nou die grondpad langs die Kunene.  Ons ry ’n steil bult uit en anderkant af.  Die pad is geskraap en ons is baie verras oor die goeie toestand.  Toe ons by die berugte Witbult.  Dit is nogal steil, maar darem nie te sleg nie.  Hierdie pad is bekend as ’n stywe 4x4 roete, maar nie meer nie.  Later verneem ons dat die pad spesiaal vir die Dorslandfees opgeknap is.

Ons ry deur ’n paar interessante driwwe en langs mooi plekke langs die Kunene.  Ons ry ook verby die Voortrekker kamp wat tans daar aan die gang is.

Ons kom by Okapupa en trek in die kampterrein in.  Ons het reeds 2866 km van Bloemfontein afgery.  Ons is by S16° 48 57.101   E14° 35.312   en op hoogte 774 meter.  Oor hierdie naweek word die Dorslandtrek-fees gehou.